Rozwazania na drugi dzien swiąt

Siedze w domu, na dworze robi się już ciemno a w mojej duszy czuję, ze znów coś się dzieje. Powinnam się byą już chyba nauczyć, ze nie można zaplanować pewnych spraw, ze życie zawsze nas zaskakuje. Tak bardzo cieszyam się na te świeta a tu okazuje się, ze spędziam je przed telewizorem obżerając się smakoykami, które wcześniej przygotowaliśmy. A przeciez nie tak mialo być...

Tak bardzo cieszylam sie na kazde spotkanie z W. tymczasem od dwóch dni nie mam od niego znaku życia. Chyba nie powinnam sie dziwić- sa swięta, prawda? Każdy chce spedzić ten czas z rodziną... Wczoraj spotkalam sie z Piotrkiem. Na początku rozmowa jak zawsze, glupie zarty, teksty, dosyc zabawnie. Później on przeszedl do innego tematu, powiedzial, ze dlugo myślal o naszej przyjaźni i wyznal, że czuje się zaniedbany, jakby mi nie zalezalo na nim tak jak kiedyś, albo tak jak jemu na mnie. zdziwilam się. baaa... BARDZO się zdziwilam. Fakt- on przez wiekszośc czasu jest w Toruniu, ma tam nowych znajomych, nowe towarzystwo, imprezy, dziewczyny... przeciez wiem jak jest i to rozumiem. A keidy przyjeżdzą zawsze staram się znaleźc dla niego czas. Zauważylam, ze ta ansza znajomosc zrobila się ostatnimi czasy jednostronna. Tzn ja mu opowiadam o swoich problemach (choc ostatnio rzeczywiscie moze trochę rzadziej) a on skrywa to wszystko w sobie. Ale czy ja mam mu opowiadac o Wlodku? O naszych spotkaniach? JA wiem, ze strasznie namotalam, tym ejdnym zdaniem, które kiedys powiedzialam, kiedy jeszcze nie znalam Wlodka tak dobrze. Byc moze to wszystko zmienilo.

Boje się, ze Piotrek przestal traktowac mnie ajk zwykla przyjaciólke. Obawiam sie, ze chodzi o coś wiecej, ale oczywiscie nie powiedzial mi tego wprost. z drugiej jednak strony musze przyznac, ze on nalezy do bardzo kochliwego typu faceta... przeciez go znam i od tej strony... Nie wiem co mam robić.. Ciągle mysle o Wlodku, ale nie chce tez stracić mojego najlepszego przyjaciela... :(

Ehhh...świeta...